Και εσυ Μωρια μου αλαργηνε Μωρια μου παινεμενε
γιατι μου φερθηκες σκληρος που εγω σε λαχταρουσα
που γυριζα τις στρατες σου και ολα τα πανηγυρια εγνωρισα
τον κοσμο σου και ολα τα αρχοντικα σου
Βρεθηκα στα Καλαβρυτα βρεθηκα και στην Μανη στην
Κορινθο την ροζακια τσιμπολογουσα ρογες και στου Αναπλιου
ανεβαινα τα πετρινα σκαλοπατια
Στην Καλαματα στο στρατο πηγα να υπερετησω και στην
Ηλεια την ζεστη γυ ναικα να γνωρισω
Σε σενανε τρομπολιτσα λεβεντογεννα Μαννα θα ηθελα
να γυρισω και στου χωριου μου τον πλατανο
κοντα να ξεψυχησω
Για την γη μας τουτη δεν πρεπει να υπαρχουν σιωπες
Η φωνη τ αγερα σερνει τα βηματα μου μες τις κορφες
τι ο κοσμος ολος πια για μενα εχει γινει μορφες
Τι τα ουρανια κοιταζω και την γη μας ετουτη προσταζω
να μην γενναει σκιες
περπαταω μοναχος και τα ποδια μου ματωνουν απο τις πληγες
Ο δρομος μακραινει και η γη μας μικραινει μπορες θα ρθουν
και συμφορες
η γη μας ετουτη δεν εχει αλλες επιλογες
Η φωνη τ αγερα μες το μυαλο μου στριφογυριζει και λεει
την γη μας βιαζουν και κομματιαζουν την αρμονια
και με μανια πληγες ανοιγουν το μελλον της κλεινουν
Γι αυτο σου λεω περπαταω και κλαιω ψηλα στις κορφες
για την γη μας ετουτη δεν πρεπει να υπαρχουν αλλες
σιωπες
Ενιππεας τελεφταιος των ζωεμπορων
No comments:
Post a Comment