Για την γη μας τουτη δεν πρεπει να υπαρχουν αλλες σιωπες.

Η Φωνη  του αγερα σερνει τα βηματα μου, μες στις κορφες ,τι ο κοσμος  ολος πια για μενα εχει γινει μορφες,
ΤΙ τα ουρανια κοιταζω και την γην ετουτη προσταζω να μην γενναει  σκιες
Περπαταω μοναχος  και τα ποδια μου ματωνουν απο τις πληγες.
Ο δρομος μακραινει  κα η γη μας  μικραινει, μπορες θα ερθουν και συμφορες.
Η  γη μας τουτη δεν εχει  αλλες επιλογες.

Η φωνη του αγερα μες στο μυαλο μου στριφογυριζει και λεει, την γη βιαζουν και κοματιαζουν
την αρμονια, και με μανια, το πληγες ανοιγουν το μελλον της κλεινουν.

Γι αυτο σου λεω περπαταω  και  κλαιω, ψηλα στις κορφες, για την γη μας ετουτη
δεν πρεπει να υπαρχουν σιωπες.





           Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων.