Βλεπω το καστρο μαναχο βαρια συννεφιασμενο στα βραχια
δακρυα να κυλουν ο αετος δεν φτερουγιζει μερες Μαγιου
και οι περδικα στο καστρο δεν γυριζει
Ειναι Μωριας μας ορφανος και τα βουνα θλιμενα
σε ολους τους δρομους μοναξια και στα χωρια βαρια
σιωπη με σπιτια αμπαρωμενα
Δυο γερους βρησκω μοναχους και τους ρωτω που ειναι
οι αλλοι ηταν ακομα αλλοι τρεις στα σπιτια τους κλησμενοι
ψαχνω τα βρω τι εγινε και λογγοσαν οι δρομοι
Βγηκα στο καστρο στην κορφη και τους Θεους ρωταω
μα βρηκα το νομο της σιωπης και της ερημοσυνης
πηρα το δρομο και εφυγα με ενοχιες γεματος
εισαν τα χρονια δισεκτα τοτε καιεγω ειχα φυγη
No comments:
Post a Comment