Τα αποσκια σαν να γυρισανε, ο ηλιος παει να δησι, σκαλi σκαλi
θα καταιβω να πιω νερο, σ τον πλατανο στην βρυση.
Τα συννεφα κοκκινισαν μοιαζουνε ματωμενα, τουτη η καρδια
αιμοραγει, τουτη η πληγη δεν κλεινει, θελω ο ηλιος πριν χαθει,
πριν πεσει το σκοταδι, στην αγκαλια σου να βρεθω, λιγο
για να σε αγγιξω, τα χρονια που εφυγανε , μηπως τα φερω πισω.
Το ματωμενο στηθος μου, το νου μου ανασαλευει, του λεει να φυγη,
να βιαστη , απο τα ξενα μερη.
Στην μοιρομενη σου αγκαλια, στα πρωτα βηματα μου, το ονειρο
του γυρισμου μια νυχτα να το αφησω.
Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων.
No comments:
Post a Comment