Τοτε που τα σκυλια γαυγιζαν τα αστερια

Ηταν τοτε που η μνημη μου, αρχισε να βλεπη, και να γραφη
αυτα π ου εβλεπε. 1948 -1949
Τοτε που ημουν εξι με εφτα χρονων.
Μονο μου στην πλατεια του χωριο μου, εβλεπα τον μπαρμπα μου.
Ψηλος και αμουστακος, [ ηταν σπανος] μαζι με ενα συντροφο με
ενα οπλο ο καθενας στην πλατη τους.

Καθησμενοι στα παγκακια της πλατειας, εβλεπαν προς τις παρπανιστες, που ερχοταν ο δημοσιος δρομος για το χωριο.
Ξαφνικα στην στροφη του δρομου, αυτοκινητα ξαναφαναν το
ενα πισω απο το αλλο, πολλα μαζι φαλαγγα.
Αμεσως οι δυο αντρες πηραν τον ανηφορο, που οδηγει, μεσα απο
το χωριο στο κανακου την λακα.
Κοιτουσα μα δεν καταλαβαινα γιατι ετσι αποτομα αρχισαν να τρεχουν
στον ανηφορο.
Εφυγα περνωντας τον δρομο για το σπιτι μου,που ηταν επανω στο
δρομο.
Οταν εφτασα στο σπιτι μου, απο την αντιθετη μερια, εφτασαν
τα πρωτα αυτοκινητα του στρατου.
Σταματησε το πρωτο αυτοκινητο, και δυο ατομα με πιληκιο με
ρωτουσαν, εαν ειδα που πηγαν οι ανταρτες.
Τα εχασα δεν μιλουσα, δεν ειπα τιποτα, γιατι ο ενας ανταρτης
ηταν θειος μου, εκλεισα το στομα μου και τους κοιταζα.
Εκεινη την ωρα εφτασε με το αλογο του ο θειος οΜιμης και τους ειπε
τι ρωτατε το παιδι τι ξερει ειναι μικρο, δεν καταλαβαινει τι του λετε.
τα αυτοκινητα εφυγαν.
Ομως μετα απο λιγο καιρο ειδα στον ουρανο νοτιοδυτηκα του
χωριου μου να πετανε αεροπλανα, δυο τρια δεν θυμαμαι.
ακουγα τους μεγαλους, να λενε οτι γινετε μαχη στην Δημητσανα.
Την αλλη μερα το μεσημερι ειδα απο την μπαρτζελη την κατω γειτονια του χωριου, που ανηφοριζε το μονοπατι, πολλους αντρες
με τα οπλα στα χερια φαλαγγα κατα αντρας, ακολουθουσαν τη
γραμμη του μονοπατιου θα ηταν περιπου τους διακοσιοι
αντρες.
Οι ανταρτες παιδια Ελληνων, που ειχαν γλητωσει απο το μακελειο
τηςΔημηστανας.
Δεν σταματησαν στο χωριο, προχωρησαν, εφτασαν στην κορφη του βουνου, στα βραχια της κουκουβαγιας.
Ετσι λεγεται η κορφη.
Εκει επιασαν θεσεις που εβλεπαν προς τον δρομο τριπολις πυργου.
Στην τοποθεσια πετροβουνι, στην διακλαδοση τωνΜαγουλιανων,
ειχε φτασει ο στρατος, ηταν η εννατη μεραρχια.
Ενας ανταρτης με το χoνι , αρχισε να φωναζη,ακομα η φωνη του
ηχει στα αυτια μου.
Αφηστε μας την Βυτινα καλοθελεις μην σκοτωνομαστε αδiκως.
Τοτε ακουστηκε η φωνη του απο το πετροβουνι, να του απαντα
τι λες ρε τσαρουχα. Η αποσταση ευθεια θα ειναι δυο με τρια
χιλιομετρα.
Τοτε αρχισαν οι ανταρτες να πυροβολουν με λιανοντουφεκα,
ο στρατος απαντησε με ολμους,δυο επεσαν στο χωριο και οι αλλοι
πισω απο το βουνο στην κορφοξυλεια.
Μετα απο δυο τρεις μερες, ηρθε πολυς στρατος στο χωριο, γεμισε
η πλατεια.
Ειχαν φερει πολλους ανταρτες δεμενους.
Ειδα ενα στρατιωτη να εχει στην πλατη του,ενα οπλο με κοκκινο
κοντακι,και απορισα γιατι εχει το οπλο αυτο ο στρατιωτης,
αφου αυτο το οπλο ηταν του Θοδωρη χωριανος μου που ηταν
ανταρτης.
Κοιταζοντας προς την μερια του καφενειου, στον πλατανο, βλεπω
τον Θοδωρη δεμενω, και πολλους αλλους δεμενους, και στημενους
στο τοιχο του καφενειου.
Δεν μπορουσα να καταλαβω τι γινοταν.
Ολο το χωριο ηταν μαζεμενο στην πλατεια, τους ανεβασαν στα φορτηγα του στρατου και του εδιωξαν.
Ο στρατος ομως εμεινε.
Ειδα τον πατερα μου να κουβεντιαζη με τους στρατιωτες, και απο οτι
καταλαβα του ζητουσαν το περα σπιτι για καταβλησμο.
Εγω και ο φιλος μου Χρηστος , που ηταν κανα δυο χρονια μεγαλυτερος μου, πηγαιναμε και περιεργαζομαστε τα του στρατου.
τροφημα κουβερτες αρβηλα, οπλα σφαιρες.
Εκεινο που μας εκανε εντυπωση ηταν οι δεσμιδες που ειχαν
μεσα σφαιρες.
τοτε αρχισαμε να βγαζουμε κρυφα,μια δυο σφαιρες απο καθε
δεσμιδα.
Αφου περναμε τρεις τεσσερες σφαιρες, ανεβαιναμε στην ραχι του
χρηστια, τοποθεσια, αναβαμε φωτια πανω σε ενα βραχο,
πεταγαμε τις σφαιρες μεσα στην φωτια και κρυβομαστε στην ριζα του βραχου, και ακουγαμε το μπαμ μπουμ.
Τα μεγαλητερα παιδια εφτιαχναν κολοντουφεκα
Εφτιαχναν ενα ξυλο σε σχημα μπιστολιου ,ισιωναν το πανω μερος,
εδεναν δυο σφαιρες με συρμα, τις χαραζαν στο πανω μερος με μια λιμα, το κρατουσαν με το ενα χερι και με το αλλο με ενα αναμαινω ξυλο,
εβαζαν φωτια αναβε το μπαρουτι και εφευγε το βλημα.
Ετσι γνωρισαμε εμεις την ζωη, νομισαμε οτι αυτη θα ειναι
η δουλεια μας, εδω που ειχαμε βρεθει, αυτο εκαναν οι μεγαλοι
το ιδιο θα εκαναμε και εμεις.


Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων