Απο το βορια, πουλια τρομαγμενα πετουν. ατακτο το πεταγμα τους καταμαυρος
κορακας τα κυνηγουσε.
Βουτηξαν φοβισμενα απανω απο το χωριο πλησιαζοντας στην μεση του χωριου,
δυο χρυσοκεντητοι Αετοι, κατηφορισαν απο το καστρο, σχιζοντας τον αερα,
εφτασαν τον κορακα, γαντζωσαν στα νυχια τους, τον κορακα, που κυνηγουσε τα
πουλια,τα δικα μας πουλια τα πετουμενα του ουρανου μας.
Τοτε το χωριο γεμισε παιδια, η πλατεια οι δρομοι, πολλα παιδια ομορφα
καλοντημενα.
Και γονεις καμαρωναν, και οι ενιληκες λεβεντοκορμοι. Γυναικες με κυπαρισενιες
κορμοστασιες, στα πλαγια οπως τοτε, ροβολαγαν στανες, και τα κυπροκουδουνα
εστελναν μελωδιες, στους Θεους.
Στους δικους μας Θεους και τους ευχαριστουσαν, που εφεραν την ζωη,
τον κοσμο παλι στο χωριο.
Εννιππεας τελευταιος των ζωεμπορων.
No comments:
Post a Comment