Οσο κι αν προσπαθειστε,η Αθηνα ειναι το λαμπερο αστερι της γης

Αθηνα μου βρωμοκοπουσα, εκλαιγα σαν περπατουσα.
Σαν περασης απο την ομονοια, ξαπλα βλεπεις τα πρεζονια,
πριν η μερα να χαραξη.
Και στης Αθηνας τον δρομο, φιλε νοιοθεις ενα τρομο.
Στην ψαραγορα κλευτρονια,κλεβουνε τα πορτοφωλια.
Στα μαναβικα πιο κατω, απο τα σκατα δεν βρεισκης πατο.
Και οταν βγης στην Πειραιως, βρωμα φιλε, σκοτωμος.
Ομορφο Μεταξουργειο, χαθηκες απο το αρχειο εισαι Αγαρινους
γεματο, στα παλια τα αρχοντηκα σου,αλλοι βανουν την κοπρια τους.
Αχ πανεμορφη Κυψελη,θυμαρισιο εισουν μελι, εγινες ξεφραγο αμπελι.
Ελληνα, για αυτα τα χαλια φταινε μερικα ρεμαλια, γιαυτο σου λεω
παρε την μαγκουρα, και κοπανα στα κεφαλια που εφεραν την Ελλαδα
σε αυτα τα μαυρα χαλια.

Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων.