Αφιερωμενο στους ηρωικα πεσωντες στα διδυμα

Εξηντα τα μερονυχτα που καιει το καμινι,
εδω τ' ασταλι ελειωσε, και οι ουρανοι λυγισαν,
και οι περηφανοι αητοι της Δυσης τα καμαρια,
πισωπλατα κτυπηθηκαν.

Μα αυτο δεν ηταν πρωινο εντεκα του Σεπτεμβρη,
ηταν φωτια στον ουρανο, και ηφαιστειο στην πολη,
γυαλι ατσαλι και κορμια ενα γινηκαν ολα....

Βαρυ το χερι του φονια.
Δεν χαθηκαν δυο και τρεις, μα ουτε εκατο και χιλιοι,
ηταν μια πολη ολοκληρη, νεοι σαν τα βλασταρια.

Δεν εχει ο εχθρος ιδανικα και η Λευτερια παζαρια.

Τα δυο ποταμια εβλεπαν τα ομορφα σας ματια,
και το αγαλμα της λευτεριας βρισκοτανε κοντα σας.
Μα ποιοι σας εζηλεψαν και ορφανεψαν την πολη.

Τα χρυσαφενια φυλλα σου πολη που σε στολιζουν,
αυτα μιλανε στον εχθρο του λεν και του θυμιζουν.
Εδω θεριωνει η Λευτερια της γης το πεπρωμενο,
σε ολα της γης τα περατα θα το' βρετε
γραμμενο.


Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων.