Κλεισε ,τα ματια σου Ερμη

Κλεισε τα ματια σου Ερμη ,και γυρω σου μην
βλεπεις,
Αδραξε το κηρυκειο δεσε τα σανδαλα σου, και φτερωτος
πετα μακρυα----

Και πηγαινε στην μαννα σου, στον αξιο σμιλευτη σου,
αναγγειλε, τριμεγιστε, τα φοβερα μαντατα,
πες τους πως δεν προλαβαμε την γης σας , να γνοιαστουμε ,
της χαθηκε η ικμαδα, και μαυρησε ,
ρημαχτηκε η ιερη Ολυμπια.
Κατεκαψε ο λαμπαδος το λοφο σου τον Κρονιο,
μαυρισανε τα μαρμαρα , την εκαψε την γη σου,
η αθλια μας η γεννια, που η αιδως της λειπει,
εχεις δουλεια ψυχοπομπε γ΄'αυτο ανασκουμπω σου.

Στον ελαιωνα αφησαμε ψυχουλες λαβωμενες, για μερες αταφες, εκει,
περνα και μαζεψετες.

Μην περιμενεις απο μας τον δρομο σου να μαθης.
Μια μασκα βαλε, οι καπνοι, να μην σε αναστομωσουν.
Και παραφυλα για να βρης μεσα στα σταχτοκαπνια ενα ουρανιο
ξεφωτο, μια πορτα, μια σχιμαδα, και πετα φυγε----μακρυα.

Παρε τον ΔΙΟΝΥΣΟ μαζι, τον γιοκα της Σεμελης, που σταφυλακια
ζουμερα γυρευει να απολαυση.

Παρτον εσωθει ο τρυγος μας στερεψαν τα βαγενια----
Κλεισε τα αυτια να μην ακους αυτα που δεν σου πρεπουν.

Δεν ειναι οι ζητωκραυγιες στις νικες του Ευαγορα,
μητ' ο Ηρακλης στον Μυρωνα τον κοτινο προσφερει.

Ειναι θρηνωδικες κραυγες, εκκλησεις για βοηθεια,
που μονοπατι του ουρανου δεν βρηκε για να φταση.
Φωνες ταλαιπωρων θνητων βασανοκτυπημενων,
που για το βιος, το βιο τους σπαραχτηκα θρηνουνε.

Πετα το συντομοτερο κ' ακουσεμε φυγε----

Και εαν σε χρονους εκατο υπαρχουν τα παιδια μας,
και εαν με τιμη περηφανη το χωμα σου πατουνε,
τοτ' ελα παλι,
Γυρνα εδω στην γη σου αναπαψου.


Παρμενω απο το χαμομηλακι.