Ενας Αετος Περιφανος

Ενας Αετος περιφανος, ενας Αετος λεβεντης,
Απο την περηφανια του κι απο την λεβεντια του,
δεν παει στα κατωμερα να καλοξεχειμαση.

Μον' μενει απανω στα βουνα, ψηλα στα κορφοβουνια.
Μα εριξε χιονια στα βουνα, και κρουσταλα στους καμπους,
εμαργωσαν τα νυχια του, κι επεσαν τα φτερα του.

Κι αγναντια βγηκε και εκατσε σ' ενα ψηλο λιθαρι,
και με τον ηλιο μαλωσε και με τον ηλιο λεει.

Ηλιε, για δεν βαρεις κι εδω, σ'αυτην την αποσκιουρα,
να λιωσουνε τα κρουσταλα, να λιωσουνε τα χιονια,
να γινει μια ανοιξη καλη, να γινει καλοκαιρι,
να zεσταθουν τα νυχια μου, να γιανουν τα φτερα μου,
να'ρθουνε τ'αλλα τα πουλια και τ' αλλα μου τ'αδερφια.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ