Εγω δεν εχω δραχμη

Εφυγα κατι για να ευρω.
Περπατησα στο ακρογιαλι, κοιταζω περα τι να ειδω,
δεκα γυναικες μαζεμενες, και πανω στην αμμο ηταν
φτιαγμενο και ευρωπα ικα γραμμενο.
Εδω εγεννηθη το ευρω.

Εφυγα να μην τις ενοχλησω και πιο περα στο
ακροωτηρι ναος φτιαγμενος με κολωνες βασανισμενες
απο τους αιωνες,
και κατω στις πλακες σκορπισμενες οι δραχμες
οι ξεχασμενες.

Μια γρια στου φεγγαριου την λαμψη αναμεσα σε δυο
κολωνες τ αστερια λες και να μετρουσε και μονη της
μονολογουσε.

Ειχε μια λαμψη η μορφη της. Ειναι γλυκεια η ομρφια της
Την ρωτησα το ονομα της μου ειπε πως την
λενε Ελλαδα Ειχε η δολια μια ζαλαδα.

Την ρωτησα πως βρεθηκε εκει. Εγω δεν εχω δραχμη,
βγηκα για να σεργιανισω κανεναν να μην ενοχλησω.

Ειχε φεγγαρι λαμπερω και περπατουσα στο γυαλο
αερα καθαρο να ρουφηξω.
Γυρισα ολες τις στεριες μα αυτες δεν ειναι καθαρες.

Ζυγωνω στην ακρογιαλια εκανε λιγο παγωνια την νυκτα
μονος μες στο κρυο ειδα να ερχεται ενα πλοιο.

Το πληρωμα να χαιρετησω, και ολους τους να τους ρωτησω,
εαν ξερουνε για να μου ειπουνε,
πως λεγετε ο πολιτισμος που ζουμε.

Με μια φωνη σαν να ηταν ενας μου λεει το
πληρωμα του πλοιου στον πολιτισμο του δολαριου.

Τοτε τους ειπα ευχαριστω ,ακουω την γρια να αναφωνει,
δεν εχω η δολια δραχμη.
Τις ειπα εγω θα ψαξω να σου βρω τις δραχμες που
ειχες χρονια μονο πες μου τον αιωνα.

κλαιγοντας με αναφηλητα τοτε η γρια μου απαντα
εγω δεν ξερω τον αιωνα ,
τρεχα και ρωτησε τον Παρθενωνα


Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων