Ξαπλωμενος σε δασους ξεφωτο,μεσανυκτα δεν βρησκω πετρα
για μαξιλαρι, για να αγναντεψω το φεγγαρι.
Τα χερια μου που ητανε της Γης μου αστροπελεκια,
χαραμιστηκαν σε αγνωστης γης, τα καλντηριμια, και τα στεκια.
Η καρδια μου κτυπουσε για σενα Ελλαδα,
Στα μαρμαρα,στην θαλασσα, στο φως, και στην λιακαδα.
Μια φουγα με πηρε με πεταξε εξω, τον καυμο σου δεν ξεχνω,
μα θα αντεξω.
Στα αποσκια του σκοτους καποιος Ελληνας παντα μενει.
Ελλαδα θα ζησης, οσο και αν σε εχουν προδωμενη.
Ενiππεας τελευταιος των ζωεμπορων
No comments:
Post a Comment