Τις Νυκτες σαν κοιμομουνα τα αστερια σου μετρουσα

Στο πρωτο σου το αντυκρισμα, στο πρωτο σου το χαδι, μικρο παιδι σαν
ημουνα, σε αγκαλιασα με αγκαλιασες, βουνισια ηλιακτιδα.
Μεγαλωσα, με γνωρισες, σε γνωρισα , και επαιζα μαζι σου.
Τις Ομορφιες που φωτιζες τις σιγοπερπατουσα, στους δρομους σου το
σουρουπο , ξενοιαστος τριγυρνουσα.

Τις νυκτες σαν κοιμομουνα τα αστερια σου μετρουσα.
Οταν με καλεσες γλυκεια μου ηλιακτιδα, χαρουμενος εντυθηκα αλλαξα την
στολη μου, για μενα εισουν, η Μαννα μου εισουνα η ζωη μου.

Η προσταγη σου υποταγη το καλος σου καμαρι, Πατριδα υπερασπιζαμε,
το καθε σου λιθαρι.
Οι Θαλασσες σου η πνοη μας. Και ταΝησια σου ελπιδα.
Ταξιδεψα σε τοπους μακρυνους, τα βραδυα στο ονειρο μου, ερχοσουν και
με αγκαλιαζες, βρησκωσουν στο πλευρο μου.

Εκεινος ο Ιουλης, αχαρος, ο υπνος μου εχαθη.
Τοτε βρεθηκες μοναχη, μονη και προδωμενη.
Την Κορη σου , την Κυπρο μας πισωπλατα την καρφωσε, το χερι του προδοτη.
Τρεξαμε δεν προλαβαμε, συγνωμη , της ζητουμε.
Τα χρονια τωρα περασαν ασπρισαν τα μαλλια μου, μα εχω εγγονια και παιδια,
ξερουν τα ονειρα μου.
Ιουλη 20 2οο8.

Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων.