Η Σκλαβα των Μαγουλιανων /συνεχεια

Εβιασθη, ν' ανελθη επ' αυτου. Μια πετρα παρα τον δρομον θα εχρησιμευεν ως
αναβαθρον. αλλ' εκεινη δεν ηθελησε βοηθειαν.
Λαβουσα τους χαλινους, ανηλθεν εις την πετραν επηδησεν εις το αττι, το οποιον
συναισθανθεν οτι ειχεν επ' αυτου δεξιωτατην αναβατιδα ωρμησεν εις τον δρομον
ατιθασον ακρατητον, πτερωτον, αφαντον προ των εκπληκτων Τουρκαλβανων.
Οι Μαγουλιανιται δεικνυουσι και μεχρι τουδε εις τους διαβατας επι μεν της πετρας
το αχναρι της Σκλαβας οπερ η βαρυτης του ζυγου απετυπωσε κατα την αναβασιν,
ολιγον δε παραιτερω και το σημα του πεταλου του ιππου εις την ριζα του δρομου.

Και εφυγεν οΑφρικανος κελης. Οι Αλβανοι οδηγουμενοι εκ των σπινθηρων ους Εξεπεμπον οι πληττοντες εδαφος ποδες του, ηκολουθουν ασθμαινοντες.
Αλλα μετα μακραν πορεια τον ευρον εκπληκτοι βοσκοντα.
Η Σκλαβα ειχε προ πολλου πηδησει απο του ιππου τρεχοντος και εχασαν
τα ιχνη της.

Ηρευνησαν παντου αλλα εις ματην. Και τοτε λυσσωντες εξ οργης επεστρεψαν
εις την πηγη.
Αλλα και εκει ουδεν ευρον. Μονο παρα την κρηνη ειδον μακροθεν κολοσσιαιαν
γυναικειαν μορφην, ετενιζουσα με εξηγριωμενην εκφρασιν προς το πελαγος.
Πλησιον δε αυτων ενα ελατον κλινοντα πενθιμως τους κλωνους του προς
αυτην.
Αλλ' οταν προσηγγισαν, η πετρα ηταν αμορφος και ο ελατος κοινος.
Κατα την παραδοσιν η Σκλαβα επανερχομενη εις την πηγην και βλεπουσα εμπροσθεν
μεν ερχομενον τον μνηστηρα της προς βοηθειαν, οπισθεν δε προσεγγισας παλιν τους
διωκτας της Τουρκους , παραφρνησασα απελιθωθη.
ο δε μνηστηρ βραδεως αφικομενος , μετεμορφωθη εις ελατον και φαινεται μεχρι
τουδε εις τον βαινοντα απο Μαγουλιανα εις Λασταν ως σκορπιζων την δροσον
του εις την μαρμαρωμενην και καταπλησσουσαν εκεινην λιθινην μορφην.
Οι χωρικοι συνελθοντες και αποκρουσαντες γενναιως την επιδρομην των Λαλαιων,
εντρομοι εκτοτε εκτισαν εκει εκκλησια της Αγιας Λεουσης , εξ ης ωνομασθη μεχρι
σημερον και η μαγικη βρυσουλα.



Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων.