Τουτη η γη ξεθωριασε.

Ειναι αγριοπο το σουρουπο, οι φασες δεν πετανε.
Ο γεωργος το αλετρι του κρατα, στεκεται μουδιασμενος.

Του κοτσιφα αλαργυνη ακουγεται η λαλια του,
γιατι τουτης της νυχτας το φαντασμα βρησκεται αναμεσα του.

Αστραφτει στον οριζοντα , αναλαμπες μεγαλες, τουτη η νυχτα που
ερχεται δεν ειναι σαν τις αλλες.

Νυχτοπουλια αλιωτικα πετανε στον αερα, η Μαννα σφηχτα αγκαλιαζει
τα παιδια, κλεινει τα παραθυρια, βροντα και αστραφτη ολογυρα,
του χαρου πανηγυρια.

Σε τουτη γη βρηκολακες, σταχτη και αποκαηδια.
Καποιοι τρελλοι μας δεινουνε ,παλι μια απο τα ιδια.


Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων.