Ο Μισεμος εμαρανε

Δεν ειναι τα χρονια ουτε ο βοριας
ουτε τα καλοκαιρια
Ο μισεμος εμαρανε της λεμονιας τα ανθη
και μες τον χρονο εχαθη το αλαγυρνομας
ονειρο

Στα ξεφωτα του χαλασμου και της ανατριχιλας
την των ματιων σου ο χωρισμος με προσταξε
και παλι στα μονοπατια σου ναρθω

Να ερθω να βρω τον πονο μου να νοιωσω
το αρωμα του

Το ονειρο που ζησαμε στα μακρυνα τα
χρονια μες την ανεμοθυελα στις παγωνιας
την παγωνια ητανε ναρκωμενο

Και στην κορφη κατακορφα τον ουρανο
αντυκριζω

Γιατι ποτε τα ματια σου δεν ξεχασα τον νου μου
βασανιζω