ΠΟΡΕΙΑ

Ειμαι φτωχος ταξιδευτης κι οδοιπορω
μοναχος
Χωρις βαρια αρματωσια και περισση
πραματεια
Ποτε δεν εσταματησα στην ερημο στον
καμπο
Που τον τρυγαει ο κουρνιαχτος και τονε
καιει ο λιβας
Στα θεογεννητα βουνα γυρεψα της
ψυχης μου

Το ανοθευτο ξεδιψασμα στο ανεβασμα του ηλιου

Να λουσω θελησα τον νου για ναβρω την
πυξιδα

και να στοχαζομαι στα συνορα του ονειρου


Μελαγγευς