Στου ωκεανου το τελος

Στην ακρη της ακρογιαλιας, στου ωκεανου το τελος, ξενητεμενες Ελληνιδες
καθοντε και λενε μοιρολο ι.

Βλεπουν θολη την θαλασσα, το κυμα θυμωμενο.
Ακουν φωνες ελληνικες, φωνες ξενητεμενων, ακουν γεροντους να μιλουν,
γιαγιαδες να τους λενε.

Μαννα εσυ Ελλαδα μας, ανασα και πνοη μας, γιατι μας αφηνεις αφωνους
στης ξeνητειας τα μερη.

Ψαξε την γη ολογυρα, τις θαλασσες του κοσμου, εχεις παιδια Ελλαδα μας
που εχουνε παιδια, γεροντους που εχουν εγγονια, οπου τους περνουν την λαλια,
αλλων λαων θρανια.

Στους τοπους τουτης της ξενητειας, στις πορτες των σχολειων τους, ελληνικο
ειναι το αλφαβητο.
Ελλαδα αν μας αγαπα η ελληνικη ψυχη σου, ελλαδα εμεις φτιαχνουμε τα
σχολεια , στειλε μας τους δασκαλους.

Δεν θελουμε σχολεια της παπαδοκρατιας, θελουμε σχολεια Ελληνικα,
της γνωσhς της σοφιας .


Ενιππεας τελευταιος των ζωεμπορων.